Ouderschap

Ouderschap, sjonge… daar kan ik miljoenen verhalen over schrijven. Zowel uit mijn professionele als uit mijn emotionele praktijk. Ja, want zo is het wel. Dat zijn echt twee verschillende praktijken. Dat ervaar ik telkens opnieuw. Bijvoorbeeld het feit dat ik in de praktijk richting geef aan het handelen en de keuzes van ouders, ze laat stilstaan bij hun eigen visie en waarden in het leven. Ik probeer ze te ondersteunen in hoe zij hun eigen vertaling kunnen maken in wat voor hen past in hun opvoeding. Dankzij het vele opstellingewerk wat ik doe, kan ik ook niet anders dan ze ook meenemen in het perspectief van het kind. Dit geeft mooie gesprekken en ik voel me dankbaar als ik dan naar huis toe loop. Vervolgens start de emotionele praktijk en dan werkt het toch ineens heel anders.

Want hoe doe ik het goed, waar was mijn visie en wat wil ik wel of niet overbrengen? En hoe vertaal ik dat dan wanneer mijn kind iets van me lijkt te vragen wat ik niet zo makkelijk in huis heb. Dat roept mijn eigen emoties en onmacht op en dan is de rust die op dat moment juist nodig was, ook in mijn gereedschap ver te zoeken.

Mij helpt het vaak om weer even overzicht te krijgen door er een metafoor bij te pakken. Storm op zee bijvoorbeeld! Midden in de storm ga je ook niet analyseren wat er aan de hand is, welke stromingen deze storm veroorzaken en of de lak van de boot eigenlijk nog wel goed genoeg is voor dat seizoen. Dan ga je zorgen dat je de storm doorkomt, je zoekt veiligheid. Op dit moment dat ik dit schrijf zit mijn kind ook even in een storm op zee. Grote windvlagen, van een meertje is doorgevaren naar open zee (misschien zelfs naar de oceaan) en het is zeer verleidelijk om ons te gaan afvragen of ze wel is toegerust voor deze grote wateren. Die verleiding zit in mij, want ik ga me druk maken (wat als… stel dat… en hadden we niet beter….PATRONEN!), terwijl het enige wat zij nodig heeft is vertrouwen dat zij uiteraard dit grote water kan trotseren en veiligheid om deze grote storm te kunnen verdragen. Verdragen… (mooi woord vanuit ACT) dat is niet tof, want dat is inherent aan het feit dat je dus ergens middenin zit, maar het betekent dat je het even verder moet dragen. Als er wat meer rust is, kun je het weer overzien, kun je dan alle analyses die nodig zijn uitvoeren of de boot verder onder de loep nemen. Maar midden in de storm is er niets anders nodig dan die storm doorkomen. Geen verwachtingen, geen eisen (behalve van jezelf), maar gewoon vasthouden en meebewegen met de golven. In deze storm waar mijn lief kind zich nu verkeert is dat dus ook wat mij te doen staat; zorgen dat ze zich ergens aan vast kan houden, dat ze vertrouwen houdt en dat ze kan huilen en leunen zonder dat ik daar grote conclusies aan verbind (wat gezien mijn patronen mij ook een beetje in storm-stand brengt). Deze metafoor geeft mij houvast, houvast in wat van mij verwacht wordt en dat ik niets meer hoef te doen dan thee zetten, luisteren, iets lekkers in de kast hebben liggen, knuffelen en even bij d’r gaan liggen voor het slapen. En… haar honderd keer uit bed laten komen zonder boos te worden… ik hou van het ouderschap/mensschap.